Pedagogiek

Mijn Visie op Onderwijs & Opvoeding

Mijn kijk op onderwijs en opvoeding

Mijn kijk is gevormd op de grens van theorie en praktijk: als student, onderwijzer én ondernemer. Ik geloof dat goed onderwijs begint bij relatie, veiligheid en vertrouwen. Studenten leren niet alleen vakinhoudelijk, maar ook wie ze zijn — en daar hoort begeleiding bij die mensgericht, betrokken en professioneel is.

In mijn pedagogisch handelen streef ik ernaar om een veilige leeromgeving te creëren waarin studenten zichzelf kunnen én mogen zijn. Geen nadruk op controle of prestaties, maar op ontmoeting, ontwikkeling en betekenisvolle interactie.

Mijn pedagogisch-professioneel handelen in 3 kernpunten

Relatie vóór resultaat

Leren begint pas wanneer je je gezien voelt.

Leren ontstaat pas wanneer er een gevoel van veiligheid is. Dat betekent: eerst de mens, dan de methode. Pedagogisch handelen is voor mij relationeel handelen.

Ruimte om te falen en te groeien

Fouten maken is geen risico, maar een voorwaarde voor ontwikkeling.

Onderwijs is geen rechte lijn. Studenten moeten fouten mogen maken, reflecteren en herstellen. Ik begeleid dat proces met structuur én zachtheid.

Professionele nabijheid

Nabij zijn zonder over te nemen — steun bieden met grenzen.

Ik ben benaderbaar en betrokken, maar altijd binnen de grenzen van mijn rol. Nabij zijn betekent niet overnemen, maar ondersteunen — met oog voor autonomie en ontwikkeling.

Over mijn pedagogische visie

Jongeren groeien pas écht wanneer ze zich veilig, serieus genomen en gezien voelen. In mijn werk als onderwijzer en pedagoog-in-opleiding hanteer ik een vertrouwenspedagogische benadering waarin nabijheid, rust en respect voor autonomie centraal staan.

In dit document leg ik uit wat mij drijft, hoe ik werk met kwetsbaarheid en kracht in het MBO en welke denkers mij inspireren in mijn dagelijkse praktijk. Geen theoretische samenvatting, maar een persoonlijk en doorleefd verhaal over wat pedagogiek voor mij betekent.

Mijn Pedagogische Visie

Pedagogisch-filosofische Visie

De mens vóór de methode

Mijn pedagogisch handelen begint niet bij curriculum, leerlijnen of formats, maar bij de mens. Onderwijs is voor mij allereerst een ontmoeting. Een ruimte waarin een ander zich gezien, gehoord en veilig mag voelen. Zonder relatie geen resultaat. Pas wanneer een student zich gekend weet, ontstaat er ruimte om te leren.

Ik geloof dat onderwijs niet draait om het reproduceren van kennis, maar om het begeleiden van ontwikkeling. Die ontwikkeling is niet lineair. Ze vraagt geduld, nabijheid, vertrouwen en soms stilte. In dat onzichtbare proces vindt de echte groei plaats. Daarom zie ik pedagogiek als een vorm van zorg: met aanwezigheid, met grenzen, met betrokkenheid.

Vertrouwenspedagogiek als grondhouding

In mijn dagelijks werk als onderwijzer en pedagoog-in-opleiding hanteer ik een vertrouwenspedagogische benadering. Dat betekent dat ik werk vanuit het geloof dat elk mens – ongeacht achtergrond, tempo of taal – potentieel bezit. Mijn taak is niet om studenten te vormen naar een standaard, maar om ruimte te bieden waarin zij zichzelf mogen ontdekken en ontwikkelen.

Vertrouwen betekent ook: durven loslaten. Studenten verantwoordelijkheid geven, fouten laten maken, experiment laten bestaan. Niet vanuit vrijblijvendheid, maar vanuit geloof in hun vermogen. Onderwijs is dan geen controle-instrument, maar een oefenruimte voor het echte leven.

Drie kernprincipes in mijn pedagogisch handelen

Relatie vóór resultaat

Leren ontstaat pas wanneer iemand zich veilig en verbonden voelt. Mijn prioriteit ligt altijd bij het opbouwen van een authentieke relatie. Pas daarna komt instructie, toetsing, feedback. De pedagogische relatie is de bodem waarop alles rust.

Ruimte om te falen en te groeien

Onderwijs mag geen angstcultuur zijn. Studenten moeten ruimte ervaren om fouten te maken en daarvan te leren. Ik begeleid dat proces met structuur én zachtheid, zodat falen geen breuk betekent, maar een brug naar groei.

Professionele nabijheid

Ik ben dichtbij, maar niet grensloos. Nabijheid is geen vriendschap, maar betrokken aanwezigheid. Het betekent luisteren zonder overnemen, begrenzen zonder afwijzen en er zijn zonder te verdwijnen in de ander.

Onderwijs als maatschappelijke opdracht

Ik zie onderwijs als meer dan overdracht: het is een ethische en maatschappelijke opdracht. We leiden geen werknemers op, maar mensen. Mensen die richting zoeken, die betekenis willen vinden, die een plek willen innemen in een samenleving die complex en soms hard is. Dat vraagt om meer dan kennis – het vraagt om wijsheid, reflectie, weerbaarheid.

Daarom zie ik het klaslokaal als oefenplaats voor burgerschap, empathie en menselijke groei. En het onderwijs als plek waar ieder mens het recht heeft om niet alleen ‘voldoende’ te zijn, maar om écht tot bloei te komen.

Inspiratie en bronnen

Mijn visie is gevormd door persoonlijke ervaringen én inspiratie uit de pedagogiek van denkers als Gert Biesta (subjectwording en onderwijspedagogiek), Max van Manen (pedagogische tact) en Paulo Freire (onderwijs als bevrijding). Maar bovenal is ze gevormd door de studenten die ik heb mogen begeleiden – zij hebben mij geleerd dat elke ontmoeting telt en dat nabijheid soms krachtiger werkt dan welke methode ook.

Onderwijs is voor mij geen afgebakend systeem, maar een levend geheel.

Een ruimte van relatie, vertrouwen en betekenisvolle ontwikkeling.

Dat is de pedagogiek waarin ik geloof en waarvoor ik wil blijven bouwen.