Reflecties

De ruimte tussen wie ik was en wie ik wil zijn

Beginnen bij de fundering

​

De reis begon niet op een universiteit, maar op het MBO. Niet met grote dromen, maar met vragen. Een ICT-opleiding bood logica en duidelijkheid — een wereld waarin niemand vroeg hoe het écht ging.

Later, als onderwijzer voor een klas en mentor van een student die lange tijd niets zei, ontstond langzaam een besef: niet iedereen groeit op dezelfde manier en soms moet je eerst zelf gevonden worden voordat je kunt bloeien.

​

De eerste leerling vergeet je nooit

In stilte ontstond verbinding. Geen indrukwekkende speech of perfecte interventie, maar geduld, nabijheid en erkenning.

Wat begon als een begeleidingstraject, groeide uit tot een samenwerking op gelijk niveau. Niet als ‘resultaat’, maar als bewijs dat vertrouwen — niet controle — de motor is van ontwikkeling.

Onderwijs stopt niet bij de toetsweek. Het gaat verder in de keuzes die mensen durven maken wanneer iemand in hen geloofde.

​

Ondernemen als vorm van zorg

Ondernemerschap is hier niet ontstaan uit ambitie, maar uit overtuiging. Technologie, onderwijs en creativiteit werden verbonden tot leeromgevingen waar jong talent serieus wordt genomen.

​

Via projecten, platformen en netwerken is een ecosysteem gebouwd waarin onderwijs niet ophoudt bij de schooldeur.

Startups, netwerken, communities — het zijn geen verdienmodellen, maar contexten voor groei. Ruimtes waarin leren betekenis krijgt door eigenaarschap, betrokkenheid en samenwerking.

​

De valkuil van de stille kracht

Rust wordt vaak geprezen. Maar soms verbergt kalmte ook iets anders: beheersing, aanpassing, overleving.

Er zijn dagen waarop alles doorgaat — twee opleidingen, veertig uur lesgeven, zestien uur ondernemen. De buitenwereld ziet overzicht, structuur en stabiliteit. Wat niet gezien wordt: de vraag waar ruimte is om zelf even stil te staan.

Soms is het moeilijk om te erkennen dat je ook leerling bent, ook moe mag zijn, ook behoefte hebt aan richting.

Maar dat is precies waarom reflectie nodig is.

​

Brieven voor mijn Ander 

’s Avonds ontstaan brieven — gericht aan mijn Ander, iemand die er nog niet is, maar al wel alles kleurt. Een naam, een idee, een toekomst.

In die brieven staat alles wat het onderwijs zou moeten zijn: een veilige plek, een ruimte voor falen, een ode aan het proberen.

Die brieven zijn niet alleen voor de toekomst, maar ook voor het verleden. Voor het kind dat ooit twijfelde. Voor de student die vandaag worstelt. Voor iedereen die zich afvroeg of hij ooit genoeg zou zijn.

​

Reflectie is geen einde

Er is geen slot, geen conclusie. Alleen een uitnodiging.

​

1. Om te blijven leren.

2. Om soms stil te staan.

3. Om te erkennen dat groei niet altijd luid is.

En dat de krachtigste verandering vaak begint in de ruimte die we onszelf toestaan.